در همین حال، در اقدامی بحث‌برانگیز، موزه هنر بالتیمور متعهد شد که در سال 2020 آثار هنری را منحصراً توسط زنان خریداری خواهد کرد، تلاشی برای اصلاح عدم تعادل عمیق در مجموعه‌اش، که در ابتدای ابتکار 96 درصد مرد بودند. حتی تعدادی از آن قطعات مردانه از جمله وارهول و فرانتس کلاین را برای تامین مالی خریدهای جدید فروخت.
اما لحظه ای که نشان دهنده یک تغییر واقعی دریا بود، زمانی رخ داد که MoMA پس از 450 میلیون دلار توسعه درهای خود را دوباره باز کرد. تنها نمایشگاه‌ها و نصب‌های موقت بسیاری از هنرمندان رنگین‌پوست، از جمله Pope.L و Saar نبودند که بیانیه‌ای دادند، بلکه گالری‌های مجموعه نیز بودند که دیگر تاریخ هنری را که تقریباً منحصراً توسط مردان سفیدپوست نوشته شده بود، بازگو نمی‌کردند. گالری‌های آلفرد بار جونیور، جایی که متصدیان کتاب Les Demoiselles d’Avignon پیکاسو را آویزان کردند، ممکن است این را به بهترین نحو نشان داده باشد: شاهکار متعارف یک همسایه جدید داشت، هنرمند آفریقایی-آمریکایی، فیث رینگ گلد، مجموعه مردم آمریکایی شماره 20: بمیر، قطعه ای که با انرژی انفجاری و مضمون پر بار سیاسی خود، احساس عجیبی از این لحظه دارد، اگرچه در سال 1967 کشیده شد. این تابلو نه با سپاسگزاری فروتنانه یک مهمان، بلکه با احترامی که به سختی به دست آمده بود، جای خود را گرفت.
1.نمایش گالری: Amy Sherald ، قلب موضوع… در Hauser و Wirth
Sherald قبل از اینکه پرتره رسمی او از میشل اوباما، بانوی اول سلطنتی و محتاط سابق – که شرالد را برای این شغل انتخاب کرده بود – در گالری ملی پرتره در واشنگتن دی سی در سال 2018 رونمایی شود، بسیار مبهم بود و او را در کانون توجهات قرار داد. نقاشی بزرگ‌تر از حد معمول، که در آن شرالد از گریسای استفاده می‌کند، تکنیک خاص او برای نمایش رنگ‌های پوست سیاه با سایه‌های خاکستری، چنان مورد استقبال مردم قرار گرفت که موزه تصمیم گرفت آن را در سال آینده همراه با کهنه وایلی به تور بفرستد. پرتره همراه باراک اوباما، رئیس جمهور سابق.
این کمیسیون شهرت شرالد را تضمین کرد و او را در یک گالری بزرگ، Hauser & Wirth، که به خاطر فهرست پر ستاره و متنوع‌اش معروف است، به ارمغان آورد. شرالد برای اولین نمایش با ویرایش دقیق خود در فضای گالری در چلسی نیویورک، هشت بوم را تولید کرد که همگی پرتره های واقعی و مبتنی بر عکس از آمریکایی های آفریقایی تبار روزمره بودند. اکثراً لباس‌هایی با طرح‌های جسورانه می‌پوشند و در مقابل پس‌زمینه‌های تک رنگ و اشباع روشن می‌ایستند که سادگی آن توجه بیننده را به خود سوژه‌ها برمی‌گرداند. و این نکته است: هدف شرالد نه تنها کمک به اصلاح غیبت طولانی چهره‌های سیاه‌پوست از کانون، بلکه همچنین گسترش نمایندگی آنها در فرهنگ است.
او سال گذشته به یکی از مصاحبه‌کنندگان گفت: «اگر سیاه‌پوست هستید، می‌خواهم این مکان استراحتی باشد تا بازتابی از خودتان را به گونه‌ای ببینم که شاید برخلاف آنچه در رسانه‌ها می‌بینید باشد». “من می خواهم که منعکس کننده زیبایی، وقار و عزت نفس باشد. برای افرادی که سیاه‌پوست نیستند، می‌خواهم وقت بگذارند و چیزی را که خودشان نیستند درونی کنند.»
2.Pope.L، Conquest، با صندوق هنر عمومی
به عنوان بخشی از ادای احترام سه سالن به Pope.L، صندوق هنر عمومی Conquest را تولید کرد، آخرین قسمت از مجموعه طولانی مدت “Crawls” این هنرمند، که در آن او خود را در محیط های شهری در یک استعاره قوی برای مبارزه با پس زمینه ای از بی خانمانی Pope.L اولین “Crawl” خود را در سال 1978 ساخت و در طول سال ها نسخه هایی را با حمل یک گل گلدانی کوچک یا پوشیدن لباس سوپرمن انجام داد.
یک شنبه گرم در ماه سپتامبر، بیش از 140 داوطلب در وست ویلج نیویورک گرد هم آمدند و به عنوان رله، مسیری به طول یک مایل و نیم تا پارک یونیون اسکوئر را طی کردند، روی شکم خود چرخیدند، روی چهار دست و پا می خزیدند یا روی کاسه های خود می چرخیدند. در امتداد پیاده روها – در حالی که چشم بسته و چراغ قوه حمل می کنید. هر کدام از زانو و آرنج بالشتک می پوشیدند، اما فقط یک کفش. یک زن نیز نوزاد خود را در کریر پوشیده بود. پیر و جوان، توانا و ناتوان، و مردم از هر نژاد و از هر ناحیه ای، نماینده هر قشری از شهر بودند. جسمی طاقت‌فرسا و اتحاد غیرمعمول بین غریبه‌ها تأثیرگذار بود، همانطور که مسیری که از یادبود ایدز و مناطقی که زمانی توسط سرخپوستان لناپ پرورش می‌داد و بردگان دوران استعمار در آن زندگی می‌کردند رد می‌شد – که اکنون یکی از مرفه‌ترین آدرس‌های شهر است. این کنایه از بین نرفته بود، و همچنین واکنش جمعی رهگذران تصادفی که از گیج و سرگرم کننده تا شوکه و حتی همدلانه متغیر بود، از بین نرفت.
